(дар ҳошияи Паёми Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон «Дар бораи самтҳои асосии сиёсати дохилӣ ва хориҷии Ҷумҳурӣ»)

  Ниҳол шинонидан яке аз амалҳои нек дар фарҳанги мо ба ҳисоб меравад. Ҳар сол бо омад-омади фасли ниҳолшинонӣ бештари мардуми соҳибтамаддуни тоҷик ба шинонидани ниҳолҳои сояафкану мевадиҳанда машғул мешаванд, ки ин амал Тоҷикистони азизро боз ҳам шукуфон месозад. Аҳамияти ниҳолшинонӣ дар таълимоти гузаштагони халқи тоҷик, амри муҳим буда, онро ҳамчун садақаи ҷория меҳисобанд. Шинонидани ниҳол ва кабудизоркунии маҳал, марбут ба муҳити зист аст. Аз он фаҳмида мешавад, ки гузаштагони мо чи қадар ба ҳифзи муҳити зист ва сарсабзии он таъкид намудаанд. Ин таъкид то ҳаддест, ки аз номи паёмбари дини мо низ ривоят намуданд, ки эшон чунин мефармоянд: “Ҳар гоҳ, қиёмат дар ҳоли вуқуъ бошад ва яке аз Шумо ниҳоле дар даст дорад, агар фурсати андаке ҳам то қиёмат боқӣ монда бошад, ниҳолашро бишинонад”. Муфассал ...