Асосҳои динӣ-мафкуравии тазоҳури экс­тре­мизм ва терроризмро, тибқи андешаи аксарияти му­ҳақ­қиқони исломшиноси ватанию хориҷӣ, на бевосита дар матни таълимоти Қуръон ва аҳодиси набавӣ ва на дар осори донишмандони мазҳаби таҳаммулпарвари ҳанафӣ, балки дар осори Ибни Таймия, Сайид Қутб ва бархе уламои асримиёнагии исломӣ ҷустан лозим аст. Маҳз ҳамин асосҳои мафкуравӣ буданд, ки онҳоро минбаъд дар охири асри XX ва оғози асри XXI муассисони “Ихвону-л-мус­лимин”, “Ҳизбу-т-таҳрир”, ҳизбу ҳаракатҳои дигари экстре­мистию террористии бо ном “исломӣ” барои татбиқи ҳадафҳои динӣ-сиёсии худ истифода бурда, хатари эксремизм ва терроризмро ҳам дар кишварҳои исломӣ ва ҳам дар соири кишварҳои дигари Осиё, Африқо, Аврупо ва Ам­рико интишор доданд. Аз ҷумлаи ашаддитарин таш­ки­лотҳои эксремистӣ-террористӣ, ки аз ин асосҳои мафку­равӣ нашъа гирифтаанд, Толибон, ДИИШ, ТЭТ ҲНИ, ҲИЎ ва ғ. ба шумор мераванд. Бояд хотирнишон сохт, ки ҳамаи ин ташкилотҳои экстремистӣ-террористӣ хусусияти фаромиллӣ доранд ва ба амнияти ҳамаи кишварҳо ва мил­латҳои ҷаҳон таҳдид мекунанд. Аз ин лиҳоз, мубориза ба муқобили эксремизм ва терроризми динӣ, решакан кар­дани асосҳои мафкуравӣ, аз байн бурдани омилҳои ин зу­ҳуроти номатлубу хатарнок вазифаи танҳо кишварҳои ҷанг­зада ва гирифтори ин “бало” не, балки вазифаи умумии тамоми ҷомеаи мутамаддини ҷаҳонӣ мебошад.    Муфассал ...