Ҳар як нафаре, агарчи дар соҳаҳои илм шуғли касбӣ надорад, ҳар гоҳе саҳифаи рӯзнома ё Интернетро кушода, анбӯҳи хабару маълумотро аз назар мегузаронад. Аксари ин хабарномаҳо сархати монанд доранд: «Олимон исбот карданд, ки…», «Аз таҳқиқи анҷомдодаи олимон натиҷагирӣ шуд, ки…» ва ғайра. Дар қисми зиёди чунин хабарномаҳо (маҳз хабар, на маълумот) «тарзи дуруст»-и хӯрокхӯрӣ, фароғату истироҳат, нафаскашӣ, фикрронӣ ва ғайра барои тӯлонию беҳтар зистани одамон пешниҳод карда мешавад. Дар чунин маврид, одатан, нишон дода намешавад, ки кадом олим, дар кадом озмоишгоҳ, бо супориши кӣ ин тадқиқотро гузаронидааст ва ҳисоботи худро доир ба натиҷаҳои таҳқиқоташ дар куҷо нашр кардааст. Ҳамчунин аз бурдубохту дурнамои ин «навгониҳо» чизе гуфта намешавад. Аз як тараф, чунин ҷузъиёти идеологӣ (идеологема) ба ҳаёти шаҳрвандон унсурҳои назоратро ворид менамояд, ҳамчун «мавзӯи доғи рӯз» ба таҷдиди назар кардани меъёру намунаҳои рафтор водор месозад ва назари бархе аз «олимон»-и сохтакору сиёҳкорро ҳақ мебарорад. Муфассал ...