Дар ҷаҳони имрӯз, замони ҷаҳонишавӣ ва пешрафту дигаргуниҳо ҷомеаи инсонӣ дар баробари муваффақиятҳо аз камбудиву хатарҳо низ кам нест.  Аз ҷумла, падидаҳои экстеризм, радикализм ва терроризм дар ҷомеа ба миён омадаанд, ки боиси нигаронист. “Экстремизм” – ифротгароӣ буда, калимаи “ифрот” аз забони арабӣ, аз решаи “фарт”, яъне “авҷ” ё “ниҳоят” сохта шудааст. Дар умум бошад “ифрот” ба маънои аз ҳадду андоза гузаштан, аз эътидол берун шудан ва зиёдаравӣ кардан мебошад. Яке аз муҳқиқони ин самт маънои истилоҳи “ифротгароӣ” шарҳ дода чунин баён мекунад: “Маънои истилоҳи “ифротгароӣ” нисбат ба маънои луғавии он дақиқтар буда, он навъе аз тафаккур ё фаъолияти ҷамъиятиеро ифода мекунад, ки шахси пайрави он фақат бар бовариҳои худаш арзишу бартарӣ қоил буда, нисбат ба меъёрҳои мавҷудаи муҳит ва ҷомеа муносибати сахтгирона, бадбинона ва оштинопазир, яъне ифротӣ дорад."[1, 17]. Шахси ифротӣ нафаре, ки тарзи фаҳмиш ва амалаш нисбати ягон масъала аз ҳадди эътидол мегузарад.   Муфассал ...