Дар таълимоти иҷтимоӣ-сиёсии Аҳмади Дониш вобаста ба эътибор гирифтани баромади иҷтимоӣ, ҷойгоҳ, иҷрои нақшҳои иҷтимоӣ, сарчашмаҳои ба даст овардани даромад ва ғайра аҳолии аморати Бухороро ба табақаҳои гуногун тақсим менамояд. Масалан, маорифпарвар дар рисолаи сиёсии  худ “Рисола дар назми тамаддун ва таъовун” қайд мекунад, ки аҳолӣ аз се қишр иборат буд: аҳли сайф (амир, қушбегӣ, қозикалон, сарфармондеҳи аскар ва ғайра); аҳли қалам (мударрисон, толибилмони мадраса, шоирону олимон, мирзои дарбор ва дигарон) ва раият. Раиятро бошад, дар навбати худ ба ду қишр ҷудо мекунад: аҳли ҳирфа (оҳангарон, мисгарон, зарагрон, бофандагон, собунгарон ва ғайра) ва аҳли деҳканат: деҳқонону кишоварзон (А.Дониш. Наводир-ул-вақоеъ. Кит.2.-Д., 1989. – С.155-156)

     Аҳмади Дониш тартиби аскарро барои ҳар як кишвар муҳим ва ҳатмӣ шуморида, пешниҳод мекунад, ки сарвар бояд ҳайати артишро аз ду табақа: аҳли сайф (аҳли шамшер) ва аҳли қалам ороста дорад. Ҳайати аз аҳли қалам иборатбударо барои ҳалли низоъ, баррасии даъво, ҷамъи мол ва дигар корҳои дохилии мамлакат сафарбар намояд, аммо барои ҳимояи марзу бум, таъмини амнияту субот аҳли сайфро сафарбар намояд. Хусусан, ҷиҳати назму тартиби аскардорӣ маорифпарвар барои подшоҳон чанд андешаи ҷолибро пешниҳод менамояд:

- аввалан, ҳайати ҳар ду табақаро ҷиҳати иҷрои вазифаю уҳдадориҳои ба дӯшашон гузошта сафарбар намуда, нагузорад, ки онҳо ба кори якдигар дахолат карда, монеа эҷод кунанд;

- дуюм, вобаста ба андозаи дахли кишвар ва вусъати мамлакат артиш таҳия дорад. Инчунин, сарбозу саркардагони аскар бояд ҷасур, нотарс, соҳибмаърифат, корозмуда ва аз ҳунари сипоҳигарӣ: тирандозӣ, аспсаворӣ, найзакашӣ ва ғайра огоҳ бошанд;

- сеюм, музди моҳонаи аскарияро аз хазинаи давлатӣ муайян карда, сари вақт пардохт намояд то онҳо барои таъмини ниёзҳои хонаводагӣ ба амалҳои номатлуб даст назананд;

- чаҳорум, сарбозону саркардагони ҷасуру нотарс ва таъминкунандагони амнияту субот бояд аз ҷониби подшоҳ пайваста ҳавасманд карда шаванд. Аз он наандешад, ки ӯро дар атрофи мамлакат душмане маълум нест ва дар ин замина қатъи пардохти музди моҳонаи аскария карда, онҳоро аз додани рутбаю ҳавсмандиҳои моддӣ маҳрум гардонад. Ё аз осудаҳолии мардум ва амнияти кишвар истифода бурда, аз паси пароканда гардонидани лашкария шавад. Зеро душман аз будани худ ногаҳон огоҳӣ медиҳад, аз ҷойе сар боло мекунад, ки дар он ҳол барои тайёрӣ дидан имконият даст намедиҳад;

- саркардагони аскар бояд се сифати шоистаро доро бошанд: аввал, шуҷоат, дуюм, исобати раъй ва сеюм, таҷрибат. Яъне, ҷасур, нотарс, корозумуда бошанд ва аз тиру туфанг ва обу оташ наҳаросанд ва ғайра.

Инчунин, даҳ пешниҳоди маорифпарвар ба подшоҳ, ки сӯйи лашкари дигаре азимати ҷанг мекунад истифода ва татбиқашон барои ҳар як сарвар аз аҳамият холӣ намебошанд. Аз ҷумла:

- аввал, овозаи шурӯъи ҷангро аз тарафи номаълуме карда, баъдан ҷангро аз сӯйи дигар оғоз намояд то душман ғофилгир шуда, бенизоми дар ҳайати он пайдо шавад;

- дуюм, пеш аз омодагии ҳаматарафа ва таҳияи асбобу лавозимоти ҷангӣ ба набард оғоз нанамояд, то ҳангоми задухӯрд шиква накунад, ки фалон лавозимот кам аст ва ё намерасад;

-  аскарияро ҳар рӯз бо хилъату инъом ва ваъда машғуфу масрур дорад;

- чаҳорум, аз вазъи аскар ҳамеша огоҳ бошад ва кору амали онҳоро пайваста зери назорат гирад, то онҳо аз ӯ битарсанд ва ҳадди худ нигоҳ доранд;

- панҷум, он нафаронеро ҳавасманд гардонад ва бо рутбаҳои олӣ сарафроз намояд, ки корозмудаю  кордида ва ҳалиму шуҷоъ мебошанд на он тиҳимағзонеро, ки ба андак ғавғое пушт диҳанд ва лашкар бигузоранд;

- шашум, аз аҳволи душман рӯз ба рӯз маълумот ба даст орад ва нагузорад, ки душман аз ҳоли ӯ хабардор шавад;

- ҳафтум, тавонад бо душман мадоро кунад ва ба сулҳ розӣ шавад, ки оқибати ҷанг харобӣ, қатлу куштор аст;

- ҳаштум, ба назму насақи артиш аҳамияти вижа диҳад, зеро пирӯзӣ аз назму тартиби аскария ба даст меояд;

- нуҳум, ҳангоми тирагун будани ҳаво, бориши барфу борон ҷангро шурӯъ накунад, зеро номусоидии боду ҳаво зиёни ҷиддӣ ба ҳайати лашкария мерасонад;

- даҳум, аз фатҳу зафари бадастомада дарҳол хушҳол гашта, аскарияро пароканда накунад, зеро душман метавонад аз нав ҷамъ шуда, зарбаи ногаҳонӣ занад.

Воқеан, ин нуктаҳои ҷолиб на танҳо барои роҳбарони сиёсии ҷомеаи феодалии аморати Бухоро муҳим арзёбӣ мешуданд, балки дар ҷомеаи муосири башарӣ низ истифода ва татбиқи онҳо барои ҳимояи марзу бум, таъмини амният ва суботи ҷомеа аз манфиат холӣ намебошанд. Барои тартиби аскардорӣ низ метавонанд ба сифати дастури тавсиявӣ мусоидат кунанд.