Шахсиятҳо
Шахсияти нодир
Инсонҳо тавлид меёбанд, меомӯзанд, бузург мешаванд, интихоби касб намуда, месозанд, эҷод ва ё кашф мекунанд, дар ягон шакле (хуб, олӣ, мутавассит ва ё дар ҳоли фақру бечорагӣ) зиндагӣ ташкил медиҳанд. Баъзан бо меҳнати ҳалоли хеш шоёни аҳсани иҷтимоъ, муҳити зист ва маҳали кор гардида, аз худ эҳсоси ризоят менамоянд ва ғайраҳо. Аммо дар баъзе ҳолатҳо инсонҳое ҳастанд, ки ҳарчанд ки заҳмат кашанду корҳои хуб ва зиёдеро анҷом диҳанд, вале аз чашм меафтанду гӯё касе онҳоро намебинаду дарк намекунад. Қисмате аз чунин инсонҳо рӯҳафтодаву дилмонда ва қисме ба идома додани кори хеш машғул гардида, барояшон таваҷҷӯҳи касе ин қадар арзише надорад. Ва аммо бахше аз инсонҳо, ки худ ба арзиши заҳмати кори хубу неки дигарон қоил ҳастанд, онвақт худ низ аз шахси муқобили хеш интизори ин аъмолро доранд.
Муфассал ...
Файласуфи фарҳанги ҳунар (чанд андеша дар мавриди файласуф ва андешаманди миллӣ, устод Саъдулло Раҳимов)
Дар мақола дар бораи яке аз олимони бошахсияту бонуфузи илму фарҳанг – файласуфу санъатшинос, муҳаққиқ ва мунаққиди кино ва театри тоҷик, доктори илмҳои фалсафа, профессор Раҳимов Саъдулло Хайруллоевич сухан меравад.
Муҳтарам Саъдулло Раҳимов мутаваллиди шаҳри Бухоро (1951) буда, дар хонаводаи бошахсияту бо фарҳанг тарбия ёфтааст. Падари Саъдулло Раҳимов Хайрулло Раҳимов - номзади илмҳои педагогӣ ва профессори Донишгоҳи педагогии ба номи Садриддин Айнии ш. Душанбе буда, солҳо дар он ҷо кору фаъолият намуданд. Худи Саъдулло Раҳимов хатмкунандаи факултаи забон ва адабиёти русии Донишгоҳи миллии Тоҷикистон мебошанд, ки пас аз хатми он соли 1983 дар шаҳри Москва дар Институти фалсафаи Академияи илмҳои СССР аз рӯи ихтисоси «Зебоишиносӣ» («Эстетика») рисолаи номзадии хешро дифоъ намудааст. Олими закию боирода дар соли 2007 рисолаи доктории худро дар мавзӯи «Андешаҳои фалсафӣ-эстетикии зардуштия» бо муваффақият дифоъ намуда, соҳиби дараҷаи илмии доктори илмҳои фалсафа шуданд.
Муфассал ...
Марди хирад, олими тавоно
Дар ин мақола дар бораи ҳаёту фаъолият ва осори олими намоён, ходими давлатӣ ва сиёсатмадор, доктори илмҳои фалсафа, муҳаққиқи шинохтаи таърихи фалсафаи тоҷик, профессор ва академики Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон Кароматулло Олимов чанд сухане арз карданием.
Кароматулло Олимов дар оилаи зиёӣ дар шаҳри Истаравшан ба дунё омада, айёми кудакию навҷавонии хешро дар ҳамон ҷо гузаронидаанд. Падарашон ба унвони духтури суннатӣ-мардумӣ ба табобати мардуми диёри хеш машғул буданд. Модари бузургвори Кароматулло Олимов фарзанди мударриси шинохтаи ибтидои асри ХХ Киромии Истаравшанӣ буда, аз занҳои босаводу донишманд ва донандаи шеъру адаб буданд. (Ёдашон ба хайру рӯҳашон шод бошад). Устод Кароматулло тарбияи чунин падару модарро гирифтаанд, ки ҳамчун як шахсияти комилу солим ва дорои фазилатҳои хосеанд, ки ифтихори мардуму миллатамон мебошанд. Аз ин ҷо, «Кароматулло Олимов инсони комиланд – барои дӯстон беҳтарин рафиқу ҳамсафар, барои шогирдон – накутарин устоду мураббӣ ва барои фарзандону наберагон – мушфиқтарин падару бобоянд. Ин хислатҳои эшон мерос аз волидайни зиёӣ, самараи тарбият дар оилаи фарҳангӣ… аст»[1].
Муфассал ...
Устоди раҳнамои фалсафаи тоҷик
Ростӣ, ҷуръат надоштам, ки дар бораи як шахсияти барҷаста - академик, олим ва муҳаққиқи тавоно, устоди аксари муҳаққиқони фалсафа ва таърихи фалсафаи Ҷумҳуриамон муҳтарам Мусо Диноршоев чизе нависам. Чунки дар бораи шахсиятҳои бузург навиштан аз як тараф қудрату тавоноӣ даркор ва аз тарафи дигар ҳамон ахлоқи суннатӣ, ки баҳо додан ба устодони хеш ва дар пеши онҳо худнамоӣ кардан аз рӯи одоби ҳамида нест. Вале ёди солҳои ҷавонӣ, солҳои аввали ба кор омаданам кардаму гуфтам, агар чанд ҷумлае дар бораи ин шахси муҳтарам нанависам, беинсофист.
Муфассал ...