Тоҷикон ва тоҷикистониён бо ҳамсоягони худ ҳамеша дар фазои ҳамдигарфаҳмӣ, инсондӯстӣ ва таҳаммулпазирӣ зиндагонӣ менамоянд ва доимо ҷонибдори сулҳ, ваҳдати миллӣ ва ҳаёти осоишта ҳастанд. Ин ҷанбаҳои ҳуввияти миллиро бисёриҳо ҳамчун нишонаи оҷизӣ, тарсӯӣ ва хатаргурезӣ мепиндоранд ва ҳамеша сӯйистифода кардан мехоҳанд. Аммо онҳо бояд фаромӯш накунанд, ки шаҳрвандони мо дар ҳолати аз ҳад гузаронидан, расидан ба ғурур ва номуси миллӣ ва кӯшиши ғасби хоку сарзамин хомӯш нахоҳанд монд ва ҷавоби сазовор хоҳанд дод. Сокинони Тоҷикистон барои ҳимояи нангу номуси миллӣ, марзу бум ва ҳар як порчаи Ватан,  ҳифзи Модар  ва фарзандон ҷони худро дареғ намедоранд, то охирин имконият хоки Ватанро аз ғосибон пок нигоҳ медоранд. Муфассал ...