Абуалӣ ибни Сино яке аз рисолаҳои илмиву фалсафии худро- «Зинда писари Бедор» (Ҳай ибни Яқзон») номидааст, ки маънои он ин аст, ки маҳз ақли зинда роҳнамои инсон ва инсоният аст, ки ниёзҳои инсони воқеиро бо арзишҳои абадият пайванд медиҳанд. Тамоми зиндагӣ ва осори энсиклопедии Шайхурраис ба рушд ва ташвиқу тарғиби илм ва ҷаҳонбинии илмӣ бахшида шуда буд. Воқеан шахсият ва осори Ибни Сино имрўз ҳам барои миллати мо чун улгу (модели) пешрафт хизмат мекунад. Вижагии замони мо иборат аз он аст, ки ҷомеаҳои муосири рў ба тараққӣ ва ҷаҳонишавӣ (глобализатсия) оварда дар татбиқи ақл ва ақлоният, истифодаи оқилона аз имкониятҳои илм то андозае ба мушкилот мувоҷеҳ мешаванд. Ҳоло бояд ин нуктаро пазируфт, ки вожаи бархурди «оқилона» дар ҳаёт дар айни замон иртиботи мустақим бо ахлоқ дорад. Яъне инсони оқилу донишманд бояст, ки дорои ахлоқи ҳамида бошад. Агар илму ақл кафили пешрафт ва шукуфоии фардиву иҷтимоӣ бошанд, ахлоқ кафили суботи иҷтимоиву сиёсист, яъне додаҳои донишҳо бояд дар бистари ахлоқ парвариш ёбанд. Муфассал ...