Низомии Арӯзии Самарқандӣ дар «Чаҳормақола» дар ҳикояте чунин меоварад: «Чаҳор ҳазор сол буд, то ҳукамои аввоил (яъне юнониён - С.С.) ҷонхо гудохтаанд ва равонҳо дарбохтанд, то

 Чи тавре, ки ба ҳамагон маълум аст, Паёми солонаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон стратегияи ҳаёти сиёсию иҷтимоӣ ва фарҳангии тамоми тоҷикистониён маҳсуб меёбад. Зеро дар Паём сараввал натиҷаҳои фаъолияти солонаи соҳаҳои мухталифи ҷомеаи кишвар мавриди ироа шуда, дар заминаи он стратегия ва самтҳои асосии фаъолияти Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон барои солҳои оянда муайян карда мешавад.

            Сайид Ҷамолиддини Афғонӣ (солҳои ҳаёташ 1838-1897) яке аз мутафаккирони бузург, сиёсатшинос, маорифпарвар ва муборизи роҳи озодии мардуми мусалмон аз мустамликадорони англису рус, франсузу олмон, ислоҳгаро дар тафаккур ва таомул, суннату фиқҳи ислом нимаи дуюми асри XIX умр ба сар бурда, ҳаёти худро барои озодӣ ва шукуфоии мардуми мусалмон бахшидааст.[1]

Основное земледельческое население Средней Азии составляли в начале средневековья предки таджиков (бактрийцы, согдийцы и родственные им племена и народности), узбеков, туркмен, каракалпаков (согдийцы, хорезмийцы и тюркоязычпые племена и народности, жившие в районах Ташкента и Ферганы). С. 4

Вопрос об этнической принадлежности Абу Али ибн Сины возник относительно недавно, ибо подобные вопросы в мусульманском обществе до периода модернизма особой популярностью не пользовались, так как в этом обществе на первом месте стояла религиозная принадлежность, и люди представлялись преимущественно мусульманами; а этническая и расовая идентичность отодвигалась на второй план.  Поэтому наследием таких великих личностей, как Ибн Сина, могут гордиться все мусульмане и все цивилизованные жители планеты.

Таҳлили адабиёти илмӣ ва воқеияти имрӯза оид ба ташаккули идеяи миллӣ ва ҳувияти миллӣ дар шароити сохторёбии муносибатҳои нави иҷтимоӣ дар ҷумҳурии мо ба он ишора мекунанд, ки дарки ҳувияти миллӣ аз ҷониби мардуми тоҷику тоҷикистонӣ хеле муҳиму масъалаи ҷиддӣ буда, дар таҳкими давлати соҳибистиқлоли миллӣ муҳим аст. Он танҳо дар асоси шинохти амиқу тарҳрезии идеяи миллӣ муяссар мегардад.

Пешвои миллат, Асосгузори сулҳу ваҳдат, Президенти кишвар, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар паёми навбатии худ ба Маҷлиси олии кишвар боз як пешниҳоди таърихии моҳияти умумиинсонӣ дошта ва барои шиносонидани фарҳанги миллат ба ҷаҳониён муҳиму саривақтӣ баромада, пешниҳоди ҷолибе ба созмони ҷаҳонии «ЮНЕСКО» дар бораи ҷашни 2500 –солагии «Эъломияи ҳуқуқи башари Куруши Кабир», дар соли 2025-ро матраҳ намуданд.

28.01.2025 дар ТИ “Яхшинос”-и ҲХДТ ҷаласаи ҳизбӣ гузаронида шуд. Рӯзномаи маҷлис аз:

1. Шарҳу тавзеҳи Паёми Пешвои миллат ба Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон аз 28 декабри соли 2024

2. Ҳисоботи раиси ташкилоти “Яхшинос” директори Маркази омӯзиши пиряхҳо Шерализода Назриаллоҳ

3. Пешниҳод ва қабули нақшаи кории ташкилот дар соли 2025

4. Супоридани шаҳодатномаҳои ҳизбӣ ба фаъолони муассиса

5. Рӯйхати фаъолон барои пешниҳод ба ифтихорнома ва сипосномаҳо

Ҷашни Сада – яке аз ҷашнҳои эронитаборон ва мардуми форсизабон аст, ки дар оғози шомгоҳи 10 баҳманмоҳ (30 январи тақвими мелодӣ) баргузор мешавад ва ин рӯзро Обонрӯз мегӯянд.

Сада ҷашни мулуки номдор аст,

Таҳсилоти томактабӣ яке аз самтҳои афзалиятноки соҳаи маориф маҳсуб ёфта, аз ҷониби роҳбарияти Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон мунтазам дастгирӣ меёбад. Бинобар ин, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳанӯз соли 2010 дар Паёми хеш ба Маҷлиси Олӣ (24.04.2010) таъқид намуда буданд: «Имрӯз вақти он расидааст, ки ба зинаи аввали низоми маориф, яъне тарбияи томактабӣ таваҷҷуҳи махсус зоҳир карда шавад, зеро дар муассисаҳои тарбияи томактабӣ хиштҳои нахустини бинои шахсият ва ҷаҳонбинии инсон гузошта мешаванд».