Имрӯз, 30 сентябр дар ҳошияи суханронии Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар мубоҳисаҳои иҷлоси 80-уми Маҷмаи Умумии Созмони Милали Муттаҳид ва ба муносибати 80- солагии таъсисёбии Созмони Милали Муттаҳид дар толори Раёсати Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон Конференсияи илмӣ-амалӣ баргузор гардид. Ба кори конфронс директори Институти фалсафа, сиёсатшиносӣ ва ҳуқуқи ба номи А.Баҳоваддинови АМИТ доктори илмҳои фалсафа, профессор Маҳмадизода Нозим Давлатмурод ҳусни оғоз бахшид.

Имрӯз, 30 сентябри соли 2025, дар Институти фалсафа, сиёсатшиносӣ ва ҳуқуқи ба номи А.Баҳоваддинови АМИТ ҷаласаи Шурои олимон баргузор гардид.

Ҷаласаи мазкурро раиси Шурои олимони Институт, доктории илмҳои фалсафа, профессор Маҳмадизода Нозим Давлатмурод ҳусни оғоз бахшида, ба иштирокчиёни ҷаласа ҷиҳати иштирок изҳори минатдорӣ намуд.

Сипас, раиси Шурои иштирокчиёнро бо рӯзномаи ҷаласаи Шурои олимон шинос кард. Дар рафти ҷаласа, бандҳои дахлдори рӯзномаи ҷаласаи мазкур баррасӣ ва муҳокима гардида, қарорҳои дахлдор қабул карда шуд.

“Он рӯз дур нест ки рафтагон бармегарданд. Мисли пештара хона обод мекунем, тӯю маърака месозем. Душман шикаст хӯрда аст. Бо пойи худ омада таслим мешавад. Мо ғалаба мекунем”.

Язык традиционно играет ключевую роль в конструировании национальной идентичности. В случае Таджикистана именно родной таджикский язык стал фундаментом национального самосознания, претерпев сложную эволюцию от советского периода до эпохи независимости. Недаром прозвучали слова Основателя мира и национального единства – Лидера нации, Президента Республики Таджикистан Эмомали Рахмона о том, что «язык является достоянием нации и символом национальной государственности», требующий постоянную заботу государства и общества [6].

Нақши забони модарӣ, аз ҷумла забонҳои қадима дар ташаккули ҳар як миллату халқият хеле мавқеи назаррасро дошта, дар ошкор намудани асрорҳои ниёгон муҳим арзёбӣ мегардад. Агар мо забони ниёгонамонро намедонистем, пас аз он хабардор намешудем, ки «аҳдномаи никоҳ», ки имрӯз қариб яке аз шартҳои асосии бастани никоҳ ба ҳисоб меравад дастоварди халқи тоҷик мебошад.

Шоир ва мутафаккири бузурги тоҷик Мавлоно Ҷалолиддини Балхӣ (1207-1273), ки Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ–Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон шахсияти ӯро дар таълифоташон «Мавлоно ва тамуддуни инсонӣ» ҳамчун «ориф, шоир ва инсонгарои ростин» баҳогузорӣ намудаанд, аз зумраи он нобиғагони миллати куҳанбунёди мо, чун Ибни Синову Фирдавсӣ, Ҳофизу Умари Хайём аст, ки на танҳо дар Шарқи асримиёнагиву имрӯза, балки дар Ғарби Замони наву даврони муосир низ маълуму машҳур мебошад.

Инсон дар миёни дигар махлуқот ягона мавҷудотест, ки моҳияти вуҷуди хешро дар танҳоӣ ҳеҷ гоҳ ба маънӣ кашида ва дарк кардан имкон надорад. Чун моҳияти ӯ дар робита ва ҳамбастагӣ бо дигарон буда, кӣ будани ӯ ва чӣ мақом доштанашро дар ин олами ҳастӣ метавонад муайян намояд. Аз чӣ гуна устувории ҳамбастагию вобастагӣ доштани ин робитаҳо инсон дар ченаки чунин меъёрҳо ба сатҳи худшиносӣ ва худогоҳӣ мушараф мегардад. Барои маърифат кардани ин меъёру ченак ҳамоно барои инсон вуҷуди шахси дилогоҳ, роҳнамо ва ҳидоятгари фардои дурахшон - Устод зарур аст.